O reloxo é un pequeno relato escrito por min mesmo a finales dos anos 90, a partires duha experiencia persoal. Cando comecei a facer as "psicofonías", decidín radialo, esto sería finais do 2006. Está en realizado dúas partes, pero esta primera, perdín o audio (as plataformas de almacenamento de audios mudan e pasa o que pasa...) Coma perdín a primeira parte, déixovos o texto e a continuación, na seguinte entrada, tedes a segunda e así vos facedes unha idea. Evidentemente, a miña escrituraera moi precaria, pero intúense cousiñas.
O reloxo
Hai días bos e días malos; días ledos e días tristes; días excitantes e
días aburridos. Pero de vez en cando, en determinados momentos das nosas vidas,
aparecen días que sen dúbida nos non guiamos, días que xuraríamos que estaban nalgures
escritos, días extranos onde nos simplemente estamos para ver a película da
nosa vida.
Ese día, Mario, non necesitou o espertador para erguerse, pois a través das
pequenas regandixas da persiana, que non
quedaran completamente pechadas, pasaban finos raios de luz que atravesaban a
habitación ata rematar o seu traxecto no seus ollos.
Sorprendido e á vez animado encontrábase Mario, pois en vez de erguerlle(
como normalmente o facía) o temido espertador, esta vez encargárase desa tarefa os primeiros días da primavera.
Abriu a persiana por completo, e pensou nas súas próximas vacacións mentres
acendía un cigarro. Aqueles raios de luz parecía que lle devolvían a forza e as
enerxías que dende había tempo non querían
nada del.
Mario levaba tempo mergullado nunha burbulla gris e invernal que non lle deixaba vivir con normalidade, e
oprimíao dunha maneira que ás veces dubidaba se era unha época mala a que
pasaba, ou esa persoa na que se convertera era o resultado dunha vida anterior
quizais demasiado atolada.
Buscaba impulso; un acontecemento
que movese a súa vida noutra dirección, que lle dera aire, que lle dera
esperanza, que lle demostrase que non todo tiña que ser tan cadrado. Que lle
demostrase que a vida aínda podía ofrecer vida.
Pasou a mañá dando voltas pola casa, lendo un pouco e escoitando algo de
música. As dúas en punto, despois de comer algo, saíu da súa cova.
Era principios de Abril e por fin o sol quentaba a cara , cegaba os ollos e
facía que a xente fora pola rúa con cara de gato.
Dirixíase ó centro de acollida onde
traballaba de educador. Levaba dous meses facendo o mesmo camiño. Pouco tempo,
pero xa suficiente para saber que os rapaces cos que compartía súa vida tiñan moitos problemas.
Neste fogar infantil pasaban alí metidos todo o día rapaces de ata doce
anos. Era a casa dos nenos e a verdadeira casa de Mario. O espacio onde se sentía máis a gusto
consigo mesmo, pois no centro sabíase útil, e nel os feitos cobraban sentido. E que difícil era
para Mario encontrarlle sentido as cousas.
Encargábase da aula dos mais pequenos. Tiña dende bebés de poucos meses
como Antía, ata nenos de cinco anos como
Hugo e Néstor, os xemelgos.
Do coidado deses nenos ocupábanse tres persoas aparte de Mario. Filo e Finita pola mañá e
Celeste e máis el pola tarde. Celeste era un encanto de rapaza que lle facía
honra o seu nome. Eles dous eran os educadores máis xoves do centro pois o
resto deles xa estaban cerca da xubilación. Os nenos queríanos a todos con
paixón, pero a Celeste e máis a Mario os
rapaces víanos máis coma amigos dada a súa xuventude.
Chegou o centro e fixo o que todos os días, pero o centro non lle respondeu
coma de costume.A porteira non estaba e tódalas aulas estaban pechadas . Sen máis
subiu as escaleiras, pois a zona dos pequenos estaba no primeiro andar.
Mentres, pensaba que os nenos
estarían a piques de rematar as súas comidas, pois eran as dúas e media e a
hora de xantar comezaba cada día as dúas do mediodía.
Mario, mentres recorría con tranquilidade os cinco metros que separaban as
escaleiras do comedor ía pensando nas actividades que faría cos rapaces na sobremesa .
Ó chegar, non entrou coma de costume. Quedouse mirando trala porta a desoladora paisaxe que tiña ante el, mentres
a súa cara, pouco a pouco, ía collendo unha cor branca neve o que seguiu un
tísico amarelo.
A xanela do comedor, coma sempre que facía un bo día, estaba a medio abrir.
O reloxo tamén estaba no seu sitio; no centro do comedor, marcando á xente o
que facer en cada intre. Maldito reloxo.
Mario miraba á dereita do comedor, onde debería estar a mesa dos máis
maiores. Hugo e Néstor capitaneándoa e Xerezade desbordando dozura e encanto.
Toda unha princesa.
No centro da sala tampouco estaban os bebes. Eles aínda non podían xantar
sós pois aparte de ser moi pequenos había rapaces coma Alberto que con dous
anos parecía que non quería esperar a adolescencia para ser un rebelde.
Mario non podía articular palabra. Xirou a súa cabeza á esquerda, e na sala
do fondo do corredor puido ver a Celeste, a Finita e máis a Mónica, a directora
do centro, fundidas nun abrazo que fixo que a mente de Mario deixara por uns intres o seu corpo,
escapando ata a praza do seu barrio, onde tantos intres de tranquilidade pasara
cos seus amigos.
El permanecía petrificado a case dez
metros delas, e estas non se decataron da
súa chegada.
Volveu mirar ó comedor e os seus ollos comezaron a irritarse debido a capa
de pó que cubría a habitación e que
permanecía flotando, e víase que non tiña intención de moverse, sobre unha
montaña de cascallo.Todo caído do teito .
El que tanto viaxara, e agora na súa
cidade encontrábase coa paisaxe máis incrible e á vez máis desoladora que vira
na súa vida. Nin a néboa de Lugo podía ser tan densa como a que tiña ante os
seus ollos. Era unha densidade que traspasaba os niveis físicos, e que se metía
no seu corazón converténdoo nunha rocha dura e fría que segundo a segundo
desgarraba todos os seus tecidos corporais. A vida golpeaba forte, e Mario xa
non podía recordar cales foran aqueles problemas que tantas voltas deran pola
súa cabeza nos últimos meses.
Miraba enriba e vía un gran burato
negro, perfectamente rectangular, o igual que a habitación sobre a que se
derrubou.
Todos aqueles materiais, despois de cincuenta anos, estaban aburridos a de
vivir entre andar e andar, e decidiron, por unha vez, ser os protagonistas.
Mario notou a súa boca salgada e deuse
conta de que estaba chorando. Ó momento, non era solo eso o que sentía, senón
que tamén podía escoitar os seus propios lamentos. Non reaccionaba, permanecía
inmóbil, choraba coma un neno. Impotente. Perturbado.
-Mario!........Mario!...........................................Mario!-
Custoulle reaccionar, pero por fin veu o seu carón a Celeste, e tras ela
estaban Finita e Mónica.
Verse cerca de alguén naqueles momentos, fixo que os seus pulmóns volveran a respirar á vez que volvía da nada
para o seu corpo de semi-home.
Celeste abrazou a Mario, bicou a súa meixela e cunha voz suave e
tranquilizadora díxolle ó oído : - Están todos ben, parvo. Non te preocupes e
non chores máis. Aconteceu un milagre.-
Tras isto, Celeste, coa súa man dereita, espallou as bágoas que caían polas
meixelas de Mario. - Non quererás que te
vexan así, ¿verdade?- díxolle ela mentres collía a man daquel mozo que parecía
que non entendía nada do que lle dicían.
A ela, despois de levar a tantos nenos da man na súa vida, tocáballe esta
vez facelo con aquel neno grande e bondadoso que era Mario.
Entre as dúas mans, tan só unha esvaradiza suor fría que el desprendía
dende había uns minutos.
Baixaron as escaleiras. Tras eles Mónica e Finita desprendían palabras que
Mario non era capaz comprender. Continuaron o seu camiño polo corredor da
planta baixa ata que por fin chegaron ó
patio. Alí, o rapaz comezou a espertar daquel horrible pesadelo, pois no patio, encontrábanse todos os nenos do
centro co resto de educadores. Xerezade, Alberto, Antía, Carlota,... Estaban
todos.
O reloxo non sempre ten a razón. O lado da porta do comedor había unha
táboa cos horarios do centro, que poñía
claramente que as comidas sérvense as dúas do mediodía. Ese día tocaba pescado
con patacas cocidas; unha comida que os nenos nunca chegaron a comer. O tempo
mata, pero ese día non se lle fixo caso a ese pequeno dictador que permanecía
colgado da parede do comedor.
Cando caeu o teito o reloxo marcaba as dúas e dez do mediodía. El non
enganaba. Finita enganoulle a el.
Ese martes primaveral os nenos comeran un entremés ás doce, e os seus
estómagos parecía que non reclamaban alimento. Non paraban de xogar e víase que
aquel sol que espertara facía unhas horas a Mario, dáballes ós nenos unha enerxía
extra.
Finita mirara o reloxo e decidiu non
facerlle caso. Demorou a comida vinte minutos. Sen dúbida a decisión máis
oportuna da súa vida.
Calquera outro día, Mónica, a directora do centro, recriminaríalle esta
acción alegando que rompía os horarios do centro, pero ese día non paraba de
bicala.
¿Quen lles salvou a vida?. ¿ Finita?, ¿ un entremés?, ¿ aquel sol que tanto
brillaba?.
Por momentos, escoitábase chorar a algún dos educadores que non podía
aguantar a emoción. Eles e elas querían comprender, pero non sabían o qué.
Os nenos, perplexos, vían chorar as súas “nais”, e algún, sen saber por
qué, tamén rompía a chorar. Non tiñan nin idea do que sucedera, e tan só tiñan
presente o baleiro que había nos seus estómagos.
Por unha vez respectárase a vida.
Os nenos aínda eran nenos, no seu mundo, co seu futuro intacto.
Os educadores, despois de todas aquelas lágrimas, sorrirían.
Mónica,a directora do centro, ó pouco tempo, aledaríase, pois por fin o
concello faríalle caso, e comezarían as obras de rehabilitación do centro.
E Mario, sen dúbida, máis vivo que
nunca.
