O Reloxo parte 1 de 2

O reloxo é un pequeno relato escrito por min mesmo a finales dos anos 90, a partires duha experiencia persoal.  Cando comecei a facer as "psicofonías", decidín radialo, esto sería finais do 2006. Está en realizado dúas partes, pero esta primera, perdín o audio (as plataformas de almacenamento de audios mudan e pasa o que pasa...) Coma perdín a primeira parte, déixovos o texto e a continuación, na seguinte entrada, tedes a segunda e así vos facedes unha idea. Evidentemente, a miña escrituraera moi precaria, pero intúense cousiñas.

 

O reloxo

Hai días bos e días malos; días ledos e días tristes; días excitantes e días aburridos. Pero de vez en cando, en determinados momentos das nosas vidas, aparecen días que sen dúbida nos non guiamos, días que xuraríamos que estaban nalgures escritos, días extranos onde nos simplemente estamos para ver a película da nosa vida.

Ese día, Mario, non necesitou o espertador para erguerse, pois a través das pequenas regandixas da  persiana, que non quedaran completamente pechadas, pasaban finos raios de luz que atravesaban a habitación ata rematar o seu traxecto no seus ollos.

Sorprendido e á vez animado encontrábase Mario, pois en vez de erguerlle( como normalmente o facía) o temido espertador, esta vez encargárase desa tarefa  os primeiros días da primavera.

Abriu a persiana por completo, e pensou nas súas próximas vacacións mentres acendía un cigarro. Aqueles raios de luz parecía que lle devolvían a forza e as enerxías que dende había tempo non querían  nada del.

Mario levaba tempo mergullado nunha burbulla gris e invernal  que non lle deixaba vivir con normalidade, e oprimíao dunha maneira que ás veces dubidaba se era unha época mala a que pasaba, ou esa persoa na que se convertera era o resultado dunha vida anterior quizais demasiado atolada.

Buscaba  impulso; un acontecemento que movese a súa vida noutra dirección, que lle dera aire, que lle dera esperanza, que lle demostrase que non todo tiña que ser tan cadrado. Que lle demostrase que a vida aínda podía ofrecer vida.

Pasou a mañá dando voltas pola casa, lendo un pouco e escoitando algo de música. As dúas en punto, despois de comer algo, saíu da súa cova.

Era principios de Abril e por fin o sol quentaba a cara , cegaba os ollos e facía que a xente fora pola rúa con cara de gato.

Dirixíase  ó centro de acollida onde traballaba de educador. Levaba dous meses facendo o mesmo camiño. Pouco tempo, pero xa suficiente para saber que os rapaces cos que compartía súa vida  tiñan moitos problemas.

Neste fogar infantil pasaban alí metidos todo o día rapaces de ata doce anos. Era a casa dos nenos e a verdadeira casa de  Mario. O espacio onde se sentía máis a gusto consigo mesmo, pois no centro sabíase útil, e nel os  feitos cobraban sentido. E que difícil era para Mario encontrarlle sentido as cousas.

Encargábase da aula dos mais pequenos. Tiña dende bebés de poucos meses como Antía, ata nenos de cinco anos  como Hugo e Néstor, os xemelgos.

Do coidado deses nenos ocupábanse tres persoas  aparte de Mario. Filo e Finita pola mañá e Celeste e máis el pola tarde. Celeste era un encanto de rapaza que lle facía honra o seu nome. Eles dous eran os educadores máis xoves do centro pois o resto deles xa estaban cerca da xubilación. Os nenos queríanos a todos con paixón, pero  a Celeste e máis a Mario os rapaces víanos máis coma amigos dada a súa xuventude.

Chegou o centro e fixo o que todos os días, pero o centro non lle respondeu coma de costume.A porteira non estaba e tódalas aulas estaban pechadas . Sen máis subiu as escaleiras, pois a zona dos pequenos estaba no primeiro andar.

 Mentres, pensaba que os nenos estarían a piques de rematar as súas comidas, pois eran as dúas e media e a hora de xantar comezaba cada día as dúas  do mediodía.

Mario, mentres recorría con tranquilidade os cinco metros que separaban as escaleiras do comedor ía pensando nas actividades  que faría cos rapaces na sobremesa .

Ó chegar, non entrou coma de costume. Quedouse mirando trala porta  a desoladora paisaxe que tiña ante el, mentres a súa cara, pouco a pouco, ía collendo unha cor branca neve o que seguiu un tísico amarelo.

A xanela do comedor, coma sempre que facía un bo día, estaba a medio abrir. O reloxo tamén estaba no seu sitio; no centro do comedor, marcando á xente o que facer en cada intre. Maldito reloxo.

Mario miraba á dereita do comedor, onde debería estar a mesa dos máis maiores. Hugo e Néstor capitaneándoa e Xerezade desbordando dozura e encanto. Toda unha princesa.

No centro da sala tampouco estaban os bebes. Eles aínda non podían xantar sós pois aparte de ser moi pequenos había rapaces coma Alberto que con dous anos parecía que non quería esperar a adolescencia para ser un rebelde.

Mario non podía articular palabra. Xirou a súa cabeza á esquerda, e na sala do fondo do corredor puido ver a Celeste, a Finita e máis a Mónica, a directora do centro, fundidas nun abrazo que fixo que a mente  de Mario deixara por uns intres o seu corpo, escapando ata a praza do seu barrio, onde tantos intres de tranquilidade pasara cos seus amigos.

El permanecía  petrificado a case dez metros delas, e estas non se decataron da  súa chegada.

Volveu mirar ó comedor e os seus ollos comezaron a irritarse debido a capa de pó  que cubría a habitación e que permanecía flotando, e víase que non tiña intención de moverse, sobre unha montaña de cascallo.Todo caído do teito .

 El que tanto viaxara, e agora na súa cidade encontrábase coa paisaxe máis incrible e á vez máis desoladora que vira na súa vida. Nin a néboa de Lugo podía ser tan densa como a que tiña ante os seus ollos. Era unha densidade que traspasaba os niveis físicos, e que se metía no seu corazón converténdoo nunha rocha dura e fría que segundo a segundo desgarraba todos os seus tecidos corporais. A vida golpeaba forte, e Mario xa non podía recordar cales foran aqueles problemas que tantas voltas deran pola súa cabeza nos últimos meses.

Miraba  enriba e vía un gran burato negro, perfectamente rectangular, o igual que a habitación sobre a que se derrubou.

Todos aqueles materiais, despois de cincuenta anos, estaban aburridos a de vivir entre andar e andar, e decidiron, por unha vez, ser os protagonistas.

Mario notou a súa boca salgada  e deuse conta de que estaba chorando. Ó momento, non era solo eso o que sentía, senón que tamén podía escoitar os seus propios lamentos. Non reaccionaba, permanecía inmóbil, choraba coma un neno. Impotente. Perturbado. 

-Mario!........Mario!...........................................Mario!-

Custoulle reaccionar, pero por fin veu o seu carón a Celeste, e tras ela estaban Finita e Mónica.

Verse cerca de alguén naqueles momentos, fixo que os seus pulmóns  volveran a respirar á vez que volvía da nada para o seu corpo de semi-home.

Celeste abrazou a Mario, bicou a súa meixela e cunha voz suave e tranquilizadora díxolle ó oído : - Están todos ben, parvo. Non te preocupes e non chores máis. Aconteceu un milagre.-

Tras isto, Celeste, coa súa man dereita, espallou as bágoas que caían polas meixelas de Mario. -  Non quererás que te vexan así, ¿verdade?- díxolle ela mentres collía a man daquel mozo que parecía que non entendía nada do que lle dicían.

A ela, despois de levar a tantos nenos da man na súa vida, tocáballe esta vez facelo con aquel neno grande e bondadoso que era Mario.

Entre as dúas mans, tan só unha esvaradiza suor fría que el desprendía dende había uns minutos.

Baixaron as escaleiras. Tras eles Mónica e Finita desprendían palabras que Mario non era capaz comprender. Continuaron o seu camiño polo corredor da planta baixa  ata que por fin chegaron ó patio. Alí, o rapaz comezou a espertar daquel horrible pesadelo, pois  no patio, encontrábanse todos os nenos do centro co resto de educadores. Xerezade, Alberto, Antía, Carlota,... Estaban todos.

O reloxo non sempre ten a razón. O lado da porta do comedor había unha táboa  cos horarios do centro, que poñía claramente que as comidas sérvense as dúas do mediodía. Ese día tocaba pescado con patacas cocidas; unha comida que os nenos nunca chegaron a comer. O tempo mata, pero ese día non se lle fixo caso a ese pequeno dictador que permanecía colgado da parede do comedor.

Cando caeu o teito o reloxo marcaba as dúas e dez do mediodía. El non enganaba. Finita enganoulle a el.

Ese martes primaveral os nenos comeran un entremés ás doce, e os seus estómagos parecía que non reclamaban alimento. Non paraban de xogar e víase que aquel sol que espertara facía unhas horas a Mario, dáballes ós nenos unha enerxía extra.

Finita mirara o reloxo  e decidiu non facerlle caso. Demorou a comida vinte minutos. Sen dúbida a decisión máis oportuna da súa vida.

Calquera outro día, Mónica, a directora do centro, recriminaríalle esta acción alegando que rompía os horarios do centro, pero ese día non paraba de bicala.

¿Quen lles salvou a vida?. ¿ Finita?, ¿ un entremés?, ¿ aquel sol que tanto brillaba?.

Por momentos, escoitábase chorar a algún dos educadores que non podía aguantar a emoción. Eles e elas querían comprender, pero non sabían o qué.

Os nenos, perplexos, vían chorar as súas “nais”, e algún, sen saber por qué, tamén rompía a chorar. Non tiñan nin idea do que sucedera, e tan só tiñan presente o baleiro que había nos seus estómagos.

Por unha vez respectárase  a vida.

Os nenos aínda eran nenos, no seu mundo, co seu futuro intacto.

Os educadores, despois de todas aquelas lágrimas, sorrirían.

Mónica,a directora do centro, ó pouco tempo, aledaríase, pois por fin o concello faríalle caso, e comezarían as obras de rehabilitación do centro.

E Mario, sen dúbida,  máis vivo que nunca.